میلاد حضرت امام حسن مجتبی علیه‌السّلام
پیشواى دوم جهان تشیع، اولین ثمره زندگى مشترک حضرت امام على علیه‌السلام و حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجرى در «مدینه الرسول» دیده به جهان گشود. وقتى خبر ولادت امام مجتبى به گوش پیامبر گرامى اسلام رسید، شادى و خوشحالى در رخسار مبارک آن حضرت نمایان شد. مردم شادى کنان مى‌آمدند و به پیامبر صلّی‌الله‌علیه‌واله‌وسلّم و حضرت على و حضرت زهرا علیهم‌السلام تبریک می‌گفتند. رسول خدا در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت.
پیامبر اکرم صلّی‌اللَّه‌علیه‌وآله‌وسلّم در روز هفتم ولادت، گوسفندى را عقیقه و قربانى کرد و در هنگام کشتن گوسفند، این دعا را خواند: « بسم‌الله عقیقة عن الحسن، اللهم عظمها بعظمة و لحمها بلحمه شعرها بشعره. اللهم اجعلها وقاء لمحمد و آله؛ بنام خدا، [این] عقیقه‌ای است از جانب حسن، خدایا! استخوان عقیقه در مقابل استخوان حسن، و گوشتش در برابر گوشت او. خدایا! عقیقه را وسیله حفظ محمد و آل محمد قرار ده»
سپس پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌واله‌وسلّم موهاى سر او را تراشید و حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها هم وزن آن به مستمندان «درهم» نقره سکه دار انفاق نمود. از این تاریخ آیین عقیقه و صدقه به وزن موهاى سر نوزاد مرسوم شد.
حضرت امام حسن علیه‌السلام هفت سال در دوران جدش زندگى کرد و سى سال از همراهى پدرش امیرمؤمنان برخوردار بود. پس از شهادت پدر( در سال ۴۰ هجرى) به مدت ۱۰ سال امامت امت را به عهده داشت و در سال ۵۰ هجرى با توطئه معاویه بر اثر مسمومیت در سن ۴۸ سالگى به درجه شهادت رسید و در قبرستان «بقیع» مدینه مدفون گشت.
- ۹۷/۰۳/۱۰