آموزش در جنگ _ دیده‌بانی در سال ۱۳۶۴

دیده‌بانی در سال ۱۳۶۴

آموزش در جنگ

 

رفتن به آموزش و طی کردن دوره تخصصی دیده‌بانی در مرکز توپخانه اصفهان، اعتباری به کار دیده‌بانی می‌داد و کلاس دیده‌بانی را بالا می‌برد. من تازه وارد دیده‌بانی شده بودم که به مسئول واحد دیده‌بانی توپخانه، سیدعلی‌اصغر صائمین ابلاغ شد که یکی از دیده‌بان‌ها را برای آموزش به اصفهان اعزام کند. 

سیدعلی‌اصغر دست روی هر کسی می‌گذاشت، طرف با بی میلی، می‌گفت: «نمی‌روم»، همه رو گرداندند و قرعه به نام من بیچاره خورد. نیامدن بچه‌ها و بی اعتنایی به آموزش در پشت جبهه فقط و فقط به خاطر دور نشدن از محیط با صفای جبهه بود. وگرنه هر کسی می‌دانست که مرکز تخصصی اصفهان، سطح مهارت فنی بچه‌ها را تا چه حد بالا می‌برد.

 

دوره دو ماهه آموزش تخصصی دیده‌بانی در اصفهان زیر نظر فرمانده آموزشگاه شفیع‌زاده، به نحو قابل قبولی گذشت. و من هم باد به غب‌غب انداختم که این دوره را با نمره عالی و دریافت گواهی پایان دوره گذرانده‌ام و یک دیده‌بان فنی شده‌ام. به منطقه برگشتم و کنار همان بچه‌هایی قرار گرفتم که دیده‌بانی را به شکل تجربی در پشت خاکریز آموخته بودند. وقتی خودم را در کفه قیاس با آنها قرار دادم دیدم تک‌تک آنها بهتر از منِ آموزش دیده، گلوله توپ را هدایت می‌کنند و این اثر کار عملی همراه با اخلاص و سختکوشی بچه‌ها بود. 

شناسنامه خاطره

راوی: محمدجواد سیفی، دیده‌بان گردان توپخانه لشگر ۳۲ انصارالحسین علیه‌السلام 

مکان و زمان وقوع خاطره: استان اصفهان، شهر اصفهان، مرکز آموزشی تخصصی و جبهه‌های جنوب، ۱۳۶۴

مکان و زمان بیان خاطره: همدان، باغ موزه دفاع مقدس، ۱۳۹۳/۰۸/۰۸

کتاب----------------------------------------------

       بچه‌های مَمّدگِره، صفحات ۱۹۸ و ۱۹۹

برادر محمدجواد سیفی و جانباز شهید علی خوش‌لفظ

شب اول محرم - دیده‌بانی در سال ۱۳۶۴

دیده‌بانی در سال ۱۳۶۴

شب اول محرم

 

مدتی بود که گردان‌های توپخانه و ادوات از هم تفکیک شده و شهید محمدظاهر عباسی فرمانده گردان ادوات و شهید ناصر عبداللهی فرمانده گردان توپخانه شدند.

 

دیده‌بان‌های ادوات خسته بودند، به ناچار عباسی از عبداللهی خواسته بود که دیده‌بان‌های توپخانه را جایگزین آنان کند.

 

من، جواد سیفی، و نقی کریمی از توپخانه برای استقرار در دیدگاه به ارتفاعات مشرف به سد دربندی‌خان عراق رفتیم. عصر جمعه بود که رسیدیم و دیدیم، یکی از دیده‌بان‌های شهید ادوات -مصطفی پاک‌نیا- را داخل یک فرقون گذاشته‌اند در حالی‌که چهاردست و پایش شل و آویزان بود. او را به عقب می‌آوردند. پشت سر کسی که فرقون را حمل می‌کرد دیده‌بانی ژولیده و خاک خورده بود که در حادثه شهادت مصطفی، مجروح شده بود. تلوتلو می‌خورد و می‌آمد. به قدری گرد و غبار چهره‌اش را عوض کرده بود که تا نزدیک نشدیم نفهمیدیم که او حسین توکلی است.

 

حسین یک سر و گردن از بقیه بچه‌ها بالاتر بود. این بچه آرام و قرار نداشت. ما اگر داخل چادر یا سنگر می‌خوابیدیم، او عکس ما عمل می‌کرد. صبح که بیدار می‌شدیم، می‌دیدم که بیرون زده و داخل یک چاله روی خاک، بدون پتو خوابیده است. در شرایط رفاه و راحتی، نیز خودش را به سختی عادت می‌داد. اینجا هم وقتی مجروح شد، خیلی زود برگشت.

 

من مسئول دیدگاه ارتفاع «شاخ سورمر» بودم و یک هفته به اول ماه محرم مانده بود که حسین رسید. می‌دانستم که سرش برای کارهای غیر عادی درد می‌کند، گفتم: «حسین پیشنهادی دارم.»

 

گفت: «بفرما بگو»

 

گفتم: «بیا تا یک هفته، یعنی تا شب اول محرم، همه سهمیه‌های خمپاره‌ها را جمع کنیم و یک‌جا همه را شب اول محرم مصرف کنیم.»

 

حسین گفت: «خیلی خوب است، چقدر سهمیه داریم!؟»

 

گفتم: «روزی ده گلوله ۸۱ میلیمتری و شش گلوله ۱۲۰»

 

به دو دیدگاه تقسیم شدیم؛ من از «شاخ سورمر» چند موضع را شناسایی کردم و حسین از دیدگاه «کیمره»

 

یکی، دو روز به موعد مقرر مانده بود که محمدظاهر عباسی ما را صدا کرد و با اعتراض گفت: «چرا آتش نمی‌ریزید!؟ چرا سهمیه‌تان را نمی‌زنید!؟»

 

موضوع را برایش گفتیم، او نیز مثل حسین توکلی از کارهای هیجانی و پر مخاطره خوشش می‌آمد و من برق شادی را در چشمانش دیدم. از پیشنهاد استقبال کرد و گفت: «من هم به هر قبضه [ ۸۱ و ۱۲۰ میلی‌متری ] ده تا سهمیه گلوله اضافه می‌دهم.»

 ⚪⚪⚪

شب اول ماه محرم درست مثل شب‌های عملیات شد. محمدظاهر عباسی همه قبضه‌ها و دیده‌بان‌ها را به گوش کرد. رأس ساعت ۱۰ رمز عملیات را گفت: «یا اباعبدالله الحسین، یا اباعبدالله الحسین»

 

تا ظرف چند دقیقه سهمیه یک هفته را یک جا روی عراقی‌ها ریختیم. این‌گونه آتش ناگهانی و پرحجم و محکم، یک آتش تهیه بود که همیشه قبل عملیات ریخته می‌شد. عراقی‌ها به توهّم عملیات بزرگ و زمینی، تمام سطح دریاچه دربندی‌خان را با منور روشن کردند.

 

و برای دقایقی خواب از چشمان دشمن پرید.

 

شناسنامه خاطره

راوی: مهدی مرادیان، مسئول تیم دیده‌بانی گردان توپخانه لشگر انصار الحسین علیه‌السلام

مکان و زمان وقوع خاطره: استان سلیمانیه عراق، منطقه عمومی دربندی‌خان، پاییز ۱۳۶۴

مکان و زمان بیان خاطره: همدان، ستاد کنگره شهدا، ۱۳۹۴/۰۴/۰۱

از راست برادران: مهدی مرادیان، حسین توکلی و محمدجواد سیفی

مثل یک روح در دو بدن - دیده‌بانی در سال ۱۳۶۴

دیده‌بانی در سال ۱۳۶۴ 

مثل یک روح در دو بدن

جنگ آدم‌های خودش را پیدا می‌کرد. آدم‌هایی که از هر طبقه اجتماعی با سطح معیشتی و مذهبی متفاوت بودند. پدر مجید نوجوان، از بازاری‌های سرشناس شهر و متمکّن و البته مؤمن بود که می‌توانست مجید و سایر پسرانش را برای تحصیل به هر کجا که می‌خواست بفرستد. ولی باور عمیق مذهبی و آموزه‌های قرآنی، او و بچه‌هایش را وقف مسجد و قرآن کرد. 

مجید برادر کوچک‌تر خانواده بادامی و بسیار پر جاذبه و باهوش بود که خیلی زودتر از سنش جذب جبهه شد. برادر بزرگ‌ترش حاج مهدی، قبل از او دوربین دیده‌بانی به دست گرفت و مجید پس از او از شاگردان برجسته ممدگره شد. 

مجید سوار موتور که می‌شد پایش به زمین نمی‌رسید. ولی ممدگره عاشقش بود و از این نوجوان مستعد با انگیزه یک دیده‌بان توانا ساخت. 

پس از شهادت ممدگره، شاگردان او مثل علی‌اکبر صفائیان و سیدعلی‌اصغر صائمین به شهادت رسیدند. مجید که علاوه بر مهارت در دیده‌بانی قاری خوش‌صوتی بود. بیش از پیش گُل کرد امّا همچنان متواضع و بی‌ادعا بود. 

سال ۱۳۶۲ به همراه پدر شهید رعنایی و چند نفر دیگر از پدران شهدا برای بازدید از محل شهادت فرزندانشان به منطقه عملیاتی والفجر ۲ رفتیم. وقت نمازظهر فرا رسید. مجید هم با ما بود. با این‌که از نظر سن و سال از همه کوچک‌تر بود امّا پدران شهدا، اصرار کردند که نماز را پشت سر او اقامه کنند. شاید در سیمای نورانی و دل قرآنی مجید، تصویر فرزندان شهیدشان را می‌دیدند. 

⚪⚪⚪

برادر بزرگ‌تر مجید، حاج مهدی بادامی رئیس ستاد تیپ بود. و از من خواست که مجید را قانع کنم پس از مدت‌ها حضور در جبهه به عقب برگردد. پرسیدم چرا؟ گفت: «من با پدر و مادرم راهی سفر حج هستم و تا برگردم بهتر است مجید پیش خانواده باشد.»

کار سختی به عهده‌ام گذاشته شده بود. چرا که می‌دانستم شهر با همه زرق و برق و آرامشش برای مجید مثل قفس تنگ است. با او از دیرباز دوست و همرزم بودیم. وقتی در سالروز تولد آقا امام رضا علیه‌السّلام به مشهد رفتیم همانجا صیغه برادری خواندیم و مثل یک روح در دو بدن بودیم. با دیدن یکدیگر به شوق و شعف می‌رسیدیم آمدن به شهر سخت بود امّا، پذیرفت و به محض این‌که حاج مهدی و پدر و مادرش از حج آمدند، به جبهه برگشت. 

⚪⚪⚪

فروردین ۱۳۶۴ با گروهی از دانش‌آموزان به جبهه مریوان رفت و همان زمان بود که عراق به ارتفاع شُنام حمله کرد. مجید و محمد جهانپور و سایر همرزمانش تا آخرین فشنگ جنگیدند و به شهادت رسیدند و پیکرشان همانجا ماند. 

خبر شهادت مجید زیر و رویم کرد. گویی قطعه‌ای از جانم روی تخته سنگهای قله شُنام افتاده است. 

آرام و قرار نداشتم. یاد روزهای خوب زندگی در شهر، رزم در جبهه با مجید، برای لحظه‌ای از خاطرم نمی‌رفت. تا اینکه با برادر مجید، حاج مهدی و دو، سه نفر دیگر برای زیارت حضرت امام عازم حسینیه جماران شدیم. 

وقتی نگاهم به سیمای ملکوتی امام افتاد. چفیه‌ای که یادگار مجید بود را به طرف امام انداختم. امام دستی روی آن کشید و چفیه را به صورتم کشیدم و آرامش به جان مرده‌ام برگشت. 

 شناسنامه خاطره 

راوی: خسرو بیات، دیده‌بان بسیجی گردان توپخانه لشگر ۳۲ انصارالحسین علیه‌السلام 

مکان و زمان وقوع خاطره: استاد کردستان، جبهه مریوان، فروردین ۱۳۶۴ 

مکان و زمان بیان خاطره: همدان، بنیاد حفظ آثار، ۱۳۹۴/۱۲/۱۸

کتاب----------------------------------------------

       بچه‌های مَمّدگِره، صفحات ۱۸۱ تا ۱۸۳ 

دیده‌بانی در سال ۱۳۶۴

دیده‌بانی در سال ۱۳۶۴ 

 حضور در عملیات بزرگ و سراسری والفجر ۸ -فتح فاو- درخشان‌ترین صحنه از کارنامه دیده‌بان‌های گردان آتش -ادوات و توپخانه- تا این مقطع از دفاع مقدس است. 

ارتباط زنجیره‌ای آتش منحنی تحت پوشش قرارگاه واحد از همه یگان‌های عملیاتی سپاه منجر به اجرای روش «عمل کلی» می‌شود. آتش در رزم فاو به ویژه در جاده فاو - بصره و فاو - ام‌القصر، بیش از پیش از نقش نیروی پیاده گردان‌ها، در سرنوشت جنگ خودنمایی می‌کند. 

در این سال تیپ ۳۲ انصارالحسین به لشگر ۳۲ انصارالحسین ارتقاء می‌یابد. اولین واحدهای آتشبار توپخانه، قبضه‌های ۱۲۲ و ۱۳۰ میلیمتری به گردان آتش افزوده می‌شود. دیده‌بان‌ها نیز دوره‌ای کاملاً تخصصی هدایت آتش را در پادگان‌های آموزشی می‌آموزند. در همین سال ادوات و توپخانه از هم جدا شده و هر کدام در قالب یک گردان مستقل تعریف می‌شوند.

کتاب------------------------------------

       بچه‌های مَمّدگِره، صفحه ۱۷۹